هدف
۱ . هدف این استاندارد اطمینان از به کارگیری معیارهای شناخت و مبانی اندازه‌گیری مناسب در مورد ذخایر، بدهی های احتمالی و دارایی های احتمالی و نیز افشای اطلاعات کافی در یادداشت های توضیحی برای درک بهتر ماهیت، زمان‌بندی و مبلغ آنها توسط استفاده‌کنندگان صورت های مالی می باشد.
دامنه کاربرد
۲ . این استاندارد باید توسط کلیه واحدهای گزارشگر برای حسابداری ذخایر، بدهی های احتمالی و دارایی های احتمالی به استثنای موارد زیر به کار رود:
الف. قراردادهایی که به موجب آن هیچ یک از طرفین به تعهدات خود عمل نکرده‌اند یا هر دو طرف طبق قرارداد بخشی از تعهداتشان را متناسباً انجام داده‌اند، مگر در مواردی که قرارداد زیان بار باشد،
ب . آنچه که مشمول سایر استانداردهای حسابداری است.
پ . مزایای اجتماعی ارائه شده توسط واحـد گزارشگر که در ازای ارائه آن به طور مستقیم از استفاده‌کنندگان مزایای مزبور مابه‌ازای تقریباً معادل دریافت نمی‌شود.
۳ . چنانچه استاندارد حسابداری دیگری نوع خاصی از ذخایر، بدهی های احتمالی و دارایی های احتمالی را مورد بحث قرار دهد، واحـد گزارشگر باید آن استاندارد را به کار گیرد. به عنوان مثال، موارد خاصی از ذخایر در استانداردهای زیر مطرح شده است:
الف. پیمان های ساخت؛
ب . اجاره‌ها. با توجه به اینکه استاندارد حسابداری مرتبط با اجاره‌ها حاوی الزامات خاصی برای اجاره‌های عملیاتی زیان بار نیست، این استاندارد در چنین مواردی کاربرد دارد؛
پ . فعالیت های بیمه عمومی؛
ت . مزایای بازنشستگی، اما مزایای پایان خدمت کارکنان مشمول این استاندارد است.
۴ . بعضی از مبالغی که با آن همانند ذخیره برخورد می شود ممکن است مربوط به شناخت درآمد باشد. برای مثال، خدماتی که واحد گزارشگر در مقابل دریافت حق اشتراک، ارائه می‌کند. این استاندارد با شناخت درآمد سروکار ندارد و الزامات استانداردهای حسابداری مربوط به درآمدها را تغییر نمی دهد.
۵ . این استاندارد، ذخایر را به عنوان بدهی هایی تعریف کرده است که زمان تسویه و یا تعیین مبلغ آن توأم با عدم اطمینان می‌باشد. اصطلاح ” ذخیره“ در مورد اقلامی از قبیل کاهش ارزش دارایی ها و مطالبات مشکوک‌الوصول نیز به کار می رود. این اقلام مبلغ دفتری دارایی ها را تعدیل می کند و مشمول این استاندارد نیست.
۶ . این استاندارد در مورد ذخیره تجدید ساختار (شامل عملیات متوقف شده) کاربرد دارد. هنگامی که تجدید ساختار منطبق با تعریف عملیات متوقف شده باشد، طبق استاندارد حسابداری شماره ۳۱ با عنوان دارایی های غیرجاری نگهداری شده برای فروش و عملیات متوقف شده، موارد افشای بیشتری ضرورت دارد.
مزایای اجتماعی
۷ . در این استاندارد، منظور از ”مزایای اجتماعی“ کالا، خدمات و سایر مزایایی است که برای ایفای مسئولیت های اجتماعی یک دولت ارائه می‌شوند. ممکن است این مزایا موارد زیر را دربرگیرد:
الف. ارائه بهداشت، آموزش، مسکن، حمل و نقل و سایر خدمات اجتماعی به جامعه. در بسیاری از موارد، الزامی وجود ندارد که ذینفعان از خدمات مزبور، مبلغی برابر با ارزش این خدمات بپردازند.
ب . کمک به خانواده‌ها، سالمندان، از کار افتادگان، بیکاران و سایرین، به عبارت دیگر، دولت در تمامی سطوح ممکن است به افراد و گروه هایی از جامعه به منظور دسترسی به خدمات، کمک مالی اعطا کند تا نیازهای خاص آنها را برآورده سازد یا درآمدشان را تکمیل کند.
۸ . زمانی یک ذخیره یا بدهی احتمالی ناشی از یک مزیت اجتماعی از دامنه کاربرد این استاندارد مستثنی می‌شود که واحد ارائه کننده مزیت مزبور، در ازای آن به طور مستقیم از دریافت‌کنندگان مزیت، مابه‌ازایی که تقریباً با ارزش کالاها و خدمات ارائه شده برابر است را دریافت نکند. این استثنا شرایطی را نیز دربرمی‌گیرد که در رابطه با یک مزیت، تعرفه‌ای وضع شود ولی این تعرفه هیچ رابطه مستقیمی با آن مزیت نداشته باشد. مستثنی کردن ذخایر و بدهی های احتمالی مذکور از دامنه کاربرد این استاندارد بدین دلیل است که تعیین آنچه که ”رویداد تعهدآور“ را شکل می‌دهد و اندازه‌گیری بدهی نیازمند بررسی بیشتر است.
تعاریف
۹ . اصطلاحات ذیل در این استاندارد با معانی مشخص زیر به کار رفته است :
• بدهی : تعهد فعلی واحد گزارشگر است که ایفای آن مستلزم خروج منابع از واحد گزارشگر خواهد بود.
• بدهی احتمالی :
الف. تعهدی غیرقطعی است که از رویدادهای گذشته ناشی می شود و وجود آن تنها ازطریق وقوع یا عدم وقوع یک یا چند رویداد نامشخص آتی که به طور کامل در کنترل واحـد گزارشگر نیست،تأیید خواهد شد،
ب . تعهدی فعلی است که از رویدادهای گذشته ناشی می شود اما به دلایل زیر شناسایی نمی شود:
- جریان خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی برای تسویه تعهد محتمل نیست.
- مبلغ تعهد را نمی توان با قابلیت اتکای کافی اندازه‌گیری کرد.
• تجدید ساختار : برنامه‌ای است که توسط مدیریت طراحی و کنترل می شود و در دامنه فعالیت های واحـد گزارشگر و یا شیوه انجام آن فعالیت ها، تغییرات با اهمیتی ایجاد می کند.
• تعهد عرفی : تعهدی است ناشی از اقدامات واحـد گزارشگر در مواردی که واحـد گزارشگر با توجه به نحوه عمل خود در گذشته، سیاست های اعلام شده یا آئین‌نامه‌های جاری کاملاً مشخص، به سایر اشخاص نشان داده است که مسئولیت های خاصی را خواهد پذیرفت، و در نتیجه، واحـد گزارشگر انتظاری به جا برای آنها ایجاد کرده است که مسئولیت های خود را ایفا خواهد کرد.
• تعهد قانونی : تعهدی است که از قرارداد یا الزامات قانونی ناشی می شود.
• دارایی احتمالی : یک دارایی غیرقطعی است که از رویدادهای گذشته ناشی می شود و وجود آن تنها از طریق وقوع یا عدم وقوع یک یا چند رویداد نامشخص آتی که بطور کامل تحت کنترل واحـد گزارشگر نیست، تأیید خواهد شد.
• ذخیره : نوعی بدهی است که زمان تسویه و یا تعیین مبلغ آن توأم با ابهام نسبتاً قابل توجه است.
• رویداد تعهد آور : رویدادی است که تعهدی قانونی یا عرفی ایجاد می کند به‌گونه‌ای که واحـد گزارشگر ملزم به تسویه آن باشد.
• قرارداد زیان بار : قراردادی است که مخارج غیرقابل اجتناب آن برای ایفای تعهدات ناشی از قرارداد، بیش از منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی مورد انتظار آن قرارداد است.
• قراردادهای اجرایی: قراردادهایی هستند که به موجب آن هیچ یک از طرفین به تعهدات خود عمل نکرده‌اند یا هر دو طرف طبق قرارداد بخشی از تعهداتشان را متناسباً انجام داده‌اند.
ذخایر و سایر بدهی ها
۱۰ . ذخایر را می توان از سایر بدهی ها مانند پرداختنی ها و بدهی های معوق متمایز کرد، زیرا درمورد زمان تسویه ویا مبلغ آن ابهام وجود دارد. با این توصیف:
الف. پرداختنی ها، بدهی بابت کالاها و خدمات دریافت شده‌ای است که صورت حساب آن دریافت گردیده یا با فروشنده در مورد مبلغ و زمان پرداخت مابه‌ازای آن توافق شده است.
ب . بدهی های معوق بابت کالاها یا خدمات دریافت شده‌ای است که صورت حساب آن دریافت نشده یا به طور رسمی با فروشنده‌ها یا ارائه‌کننده کالا و خدمات در مورد مبلغ و زمان تسویه آن توافق نشده است. در بعضی موارد برای تعیین مبلغ یا زمان تسویه بدهی هایی از قبیل بدهی مربوط به آب و برق مصرف شده تا پایان دوره مالی که صورت حساب آن هنوز دریافت نشده، انجام برآورد لازم است، اما معمولاً میزان ابهام در رابطه با این بدهی ها به مراتب کم تر از ذخایر است.
اگرچه در عمل اصطلاح ذخیره برای بدهی های معوق نیز استفاده می شود، اما اصطلاح ذخیره در این استاندارد برای بدهی هایی به کار می رود که با تعریف مندرج در این استاندارد انطباق داشته باشد. بدهی های معوق غالباً بخشی از حساب های پرداختنی هستند در حالی که ذخایر باید جدا گزارش شوند.
رابطه بین ذخایر و بدهی های احتمالی
۱۱ . اگرچه برآورد ذخایر به‌دلیل نامشخص بودن زمان تسویه و یا مبلغ آن توأم با احتمال است اما اصطلاح ”احتمالی“ در این استاندارد درمورد بدهی ها و دارایی هایی به کار می رود که شناسایی نمی شود، زیرا وجود آنها تنها از طریق وقوع یا عدم وقوع یک یا چند رویداد نامشخص آتی که به طور کامل تحت کنترل واحـد گزارشگر نیست، تأیید می گردد. به علاوه، اصطلاح ”بدهی احتمالی“ برای بدهی هایی به کار می رود که معیارهای شناخت را احراز نمی کنند.
۱۲ . این استاندارد موارد زیر را از هم متمایز می کند:
الف. ذخایـر : به عنوان بدهی شناسایی می شود (با فرض اینکه برآورد اتکاپذیر قابل انجام باشد)، زیرا تعهدات فعلی است و جریان خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی برای تسویه این تعهدات محتمل است.
ب . بدهی های احتمالی : به عنوان بدهی شناسایی نمی شود، زیرا:
۱ . تعهدی غیر قطعی است و وجود تعهد فعلی واحـد گزارشگر که منجر به جریان خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی می شود، باید تأیید گردد،
۲ . تعهدی فعلی است که معیارهای شناخت مندرج در این استاندارد را ندارد (زیرا جریان خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی برای تسویه تعهد، محتمل نیست یا برآورد اتکاپذیر مبلغ تعهد امکان‌پذیر نمی باشد).
شناخت
ذخایـر
۱۳ . ذخیره باید در صورت احراز معیارهای زیر شناسایی شود:
الف . واحد گزارشگر تعهدی فعلی (قانونی یا عرفی) دارد که در نتیجه رویدادی در گذشته ایجاد شده است؛
ب . جریان خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی برای تسویه تعهد محتمل باشد؛
پ . مبلغ تعهد به‌گونه‌ای اتکاپذیر قابل برآورد باشد.
اگر این شرایط احراز نگردد، هیچ ذخیره‌ای نباید شناسایی شود.
تعهد فعلی
۱۴ . در موارد بسیار نادر، وجود تعهد فعلی روشن نیست. در این موارد، چنانچه با در نظر گرفتن تمام شواهد در دسترس، احتمال وجود تعهد فعلی در تاریخ صورت‌وضعیت مالی بیشتر باشد، چنین فرض می‌شود که یک رویداد گذشته تعهد فعلی را به وجود آورده است.
۱۵ . در اغلب موارد روشن است که آیا رویداد گذشته منجر به تعهدی فعلی شده است یا خیر. در مواردی نادر مانند یک دعوی حقوقی، ممکن است در مورد اینکه رویدادهای خاصی واقع شده یا اینکه آن رویدادها منجر به تعهد فعلی شده است، اختلاف نظر وجود داشته باشد. در این موارد واحـد گزارشگر با در نظر گرفتن تمام شواهد در دسترس شامل نظرات کارشناسان، وجود تعهد فعلی را در تاریخ صورت‌وضعیت مالی مشخص می کند. شواهد مورد نظر شامل شواهد بیشتری است که از طریق رویدادهای پس از تاریخ گزارشگری فراهم شده است. براساس این شواهد:
الف. اگر احتمال وجود تعهد فعلی در تاریخ صورت‌وضعیت مالی بیشتر باشد، واحـد گزارشگر ذخیره شناسایی می کند (به شرط اینکه معیارهای شناخت احراز گردد)،
ب . در صورتی که به احتمال زیاد، تعهد فعلی در تاریخ صورت‌وضعیت مالی وجود نداشته باشد، واحـد گزارشگر یک بدهی احتمالی را افشا می کند، مگر اینکه امکان خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی بعید باشد (به بند ۸۰ مراجعه شود).
رویداد گذشته
۱۶ . رویداد گذشته‌ای که منجر به تعهد فعلی شود، رویداد تعهدآور نامیده می شود. برای اینکه رویدادی تعهدآور تلقی شود، لازم است واحد گزارشگر هیچ راه کار عملی جز تسویه تعهد ایجاد شده ناشی از این رویداد نداشته باشد. این وضعیت تنها در موارد زیر واقع می شود:
الف. الزام قانونی برای تسویه تعهد وجود داشته باشد،
ب . در مورد تعهد عرفی، هنگامی‌که رویداد مورد نظر (که ممکن است ناشی از اقدام واحـد گزارشگر باشد) انتظاراتی به جا مبنی بر ایفای تعهد واحـد گزارشگر در اشخاص دیگر ایجاد کند.
۱۷ . صورت های مالی با وضعیت مالی واحـد گزارشگر در پایان دوره گزارشگری و نه وضعیت احتمالی آن در آینده سر و کار دارد. بنابراین، برای مخارجی که در آینده جهت انجام فعالیت های آتی تحمل می شود، ذخیره‌ای شناسایی نمی شود. تنها بدهی هایی در صورت‌وضعیت مالی شناسایی می شود که در تاریخ صورت‌وضعیت مالی وجود داشته باشد.
۱۸ . تنها تعهداتی که ناشی از رویدادهای گذشته و مستقل از اقدامات آتی واحـد گزارشگر است، به عنوان ذخیره شناسایی می شود. نمونه چنین تعهداتی شامل جرایم یا مخارج پاکسازی تخریب غیرقانونی محیط زیست است که تسویه هر دو، صرفنظر از اقدامات آتی واحـد گزارشگر، منجر به خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی خواهد شد. همچنین، واحـد گزارشگر برای مخارج برچیدن تأسیسات نفتی، دفاعی یا هسته‌ای به میزان تعهد خود برای جبران خسارات وارده قبلی ذخیره شناسایی می کند. از سوی دیگر، واحـد گزارشگر ممکن است به دلیل ضرورت های اجتماعی، سیاسی یا الزامات قانونی، مایل یا ملزم باشد تا مخارجی را برای انجام فعالیتی به روش خاص در آینده تحمل کند (برای مثال، کنترل آلاینده‌های برخی از ماشین‌آلات، نصب فیلترهای تصفیه در یک کارخانه سیمان). از آنجا که واحـد گزارشگر می تواند از طریق اقدامات آتی (مثل تغییر ماشین‌آلات یا روش عملیات) از مخارج آتی اجتناب کند، بنابراین تعهد فعلی برای آن مخارج ندارد و ذخیره‌ای نیز شناسایی نمی کند.
۱۹ . تعهد همیشه مستلزم وجود طرف دیگری است که تعهد نسبت به وی ایفا می شود. با این حال، مشخص بودن هویت طرف تعهد لازم نیست و تعهد ممکن است نسبت به عموم باشد. چون تعهد همیشه مستلزم تقبل تکلیف درقبال طرف دیگری است، بنابراین تصمیم مدیریت اجرایی یا نهاد نظارتی و یا مراجع ذیصلاح، به تعهد عرفی در تاریخ صورت‌وضیعت مالی منجر نمی‌شود مگر اینکه قبل از تاریخ صورت وضعیت مالی تصمیم به گونه‌ای کاملاً مشخص به اطلاع اشخاص تحت تأثیر تصمیم رسیده باشد و در آنها انتظاراتی به جا مبنی بر ایفای مسئولیت توسط واحد گزارشگر ایجاد کرده باشد.
۲۰ . رویدادی که در زمان وقوع ایجاد تعهد نمی کند، ممکن است مدتی بعد به دلیل تغییر قانون و یا اقدام واحـد گزارشگر (برای نمونه، صدور یک اطلاعیه عمومی) که منجر به ایجاد تعهد عرفی می شود، تعهدی ایجاد کند. به عنوان مثال، ممکن است در صورت تخریب محیط زیست، تعهدی برای جبران آن وجود نداشته باشد، اما ایجاد چنین خسارتی هنگامی به رویداد تعهدآور تبدیل می‌شود که قانون جدیدی جبران خسارت موجود را الزامی کند یا واحـد گزارشگر یا دولت مسئولیت جبران خسارت را درمقابل عموم بپذیرد به گونه‌ای که تعهدی عرفی ایجاد شود.
۲۱ . طرح یا لایحه پیشنهادی برای یک قانون جدید تنها در صورتی به ایجاد تعهد منجر می شود که تصویب آن تقریباً قطعی باشد. برای مقاصد این استاندارد، با چنین تعهدی همانند تعهد قانونی برخورد می شود. شرایط متفاوت حاکم بر تصویب قوانین سبب می شود تا تعیین یک رویداد واحد که حاکی از قطعیت یافتن تصویب قانون باشد، غیرممکن شود. در بسیاری موارد، تا زمانی که قانون تصویب نشود، حصول اطمینان از قطعیت یافتن تصویب قانون غیرممکن است.
محتمل بودن خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی
۲۲ . برای اینکه بدهی شرایط شناخت را احراز کند نه تنها وجود تعهد فعلی، بلکه محتمل بودن خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی برای تسویه آن تعهد نیز ضروری است. در این استاندارد، خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی درصورتی محتمل تلقی می شود که احتمال وقوع رویداد بیش از عدم وقوع آن باشد. چنانچه وجود تعهد فعلی محتمل نباشد، واحـد گزارشگر آن را به عنوان بدهی احتمالی افشا می کند مگر اینکه امکان خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی آتی بعید باشد (به بند ۸۰ مراجعه شود).
۲۳ . درصورت وجود تعدادی تعهد مشابه (مثل ضمانت‌نامه‌های محصول یا تعهد دولت مبنی بر جبران خسارت افرادی که خون آلوده از بیمارستان های دولتی دریافت کرده‌اند)، محتمل بودن خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی لازم برای تسویه، با درنظر گرفتن مجموع تعهدات هرگروه تعیین می‌شود. اگر چه ممکن است احتمال خروج منابع برای هر یک از اقلام به‌طور جداگانه کم باشد، ولی خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی برای تسویه مجموع تعهدات آن گروه محتمل است. دراین‌گونه موارد و درصورت احراز معیارهای شناخت، ذخیره شناسایی می شود.
برآورد اتکاپذیر تعهد
۲۴ . استفاده از برآورد در تهیه صورت های مالی امری اساسی است و اتکاپذیری آن را خدشه‌دار نمی کند. این امر به ویژه درمورد ذخایر مصداق دارد که ماهیتاً نسبت به اکثر اقلام صورت‌وضعیت مالی ابهام بیشتری دارد. به جز در موارد بسیار نادر، واحـد گزارشگر قادر است طیفی از نتایج ممکن را مشخص کند و بنابراین می تواند برای شناخت ذخیره، تعهد را به‌گونه‌ای برآورد کند که به اندازه کافی اتکاپذیر باشد.
۲۵ . در موارد بسیار نادر که تعیین مبلغ بدهی از طریق برآورد اتکاپذیر میسر نیست، این بدهی به‌عنوان بدهی احتمالی افشا می شود (به بند ۸۰ مراجعه شود).
بدهی های احتمالی
۲۶ . واحـد گزارشگر نباید بدهی احتمالی را شناسایی کند.
۲۷ . بدهی احتمالی افشا می شود، مگر اینکه امکان خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی بعید باشد.
۲۸ . چنانچه واحد گزارشگر مشترکاً و متضامناً درقبال یک تعهد مسئولیت داشته باشد، آن بخش از تعهد که انتظار می رود توسط سایر اشخاص ایفا شود به عنوان بدهی احتمالی محسوب می شود. واحـد گزارشگر تنها برای بخشی از تعهد که جریان خروج منابع دارای منافع اقتصادی با توان خدمت‌رسانی برای تسویه آن محتمل است، ذخیره شناسایی می کند، به جز در شرایط بسیار نادر که نتوان برآوردی اتکاپذیر انجام داد.
۲۹ . وضعیت بدهی های احتمالی ممکن است نسبت به آنچه که در ابتدا انتظار می رفت، تغییر کند. بنابراین، بدهی های یادشده به طور مداوم ارزیابی می شود تا تعیین گردد که آیا جریان خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی محتمل شده است یا خیر. چنانچه جریان خروج منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی برای اقلامی که قبلاً به عنوان بدهی احتمالی تلقی شده‌اند، محتمل باشد، در صورت های مالی دوره‌ای که میزان احتمال در آن تغییر می‌کند، ذخیره شناسایی می شود (مگر در شرایط بسیار نادری که برآورد اتکاپذیر ممکن نباشد). به طور مثال یک واحـد گزارشگر ممکن است یکی از قوانین محیطی را رعایت نکرده، اما آسیب محیطی هنوز قطعی نشده باشد. هر زمان که آسیب محیطی محرز شد و جبران خسارت ضروری گردید، واحـد گزارشگر باید ذخیره لازم را شناسایی کند. زیرا در این زمان احتمال خروج منافع اقتصادی وجود دارد.
دارایی های احتمالی
۳۰ . واحـد گزارشگر نباید دارایی احتمالی را شناسایی کند.
۳۱ . دارایی های احتمالی معمولاً از رویدادهای برنامه‌ریزی نشده یا غیرمنتظره‌ای ناشی می شود که به طور کامل در کنترل واحـد گزارشگر نیست و ورود منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی را به واحـد گزارشگر ممکن می سازد. برای مثال، می‌توان به ادعایی که واحـد گزارشگر از طریق فرایند قانونی پیگیری می کند اما پیامد آن نامشخص است، اشاره کرد.
۳۲ . دارایی های احتمالی در صورت های مالی شناسایی نمی شود، زیرا ممکن است منجر به شناخت درآمدی شود که هرگز تحقق نیابد. با این‌حال، زمانی که تحقق درآمد تقریباً قطعی باشد، دارایی مربوط احتمالی نیست و شناسایی می شود.
۳۳ . دارایی احتمالی زمانی که ورود منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی محتمل باشد، طبق بند ۸۳ افشا می‌شود.
۳۴ . دارایی های احتمالی به طور مداوم ارزیابی می‌گردد تا اطمینان حاصل شود که تغییرات آن به‌نحو مناسب در صورت های مالی منعکس شده است. چنانچه ورود منافع اقتصادی با توان خدمت‌رسانی تقریباً قطعی باشد و ارزش دارایی را بتوان به گونه‌ای اتکاپذیر اندازه‌گیری نمود، دارایی و درآمد مربوط در صورت های مالی دوره‌ای که تغییر در آن رخ داده است، شناسایی می شود. همچنین در صورتی که ورود منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی محتمل باشد واحـد گزارشگر دارایی های احتمالی را افشا می کند.
اندازه‌گیری
بهترین برآورد
۳۵ . مبلغ شناسایی شده به عنوان ذخیره باید بهترین برآورد از مخارجی باشد که برای تسویه تعهد فعلی در تاریخ صورت وضعیت مالی لازم است.
۳۶ . بهترین برآورد از مخارج لازم برای تسویه تعهد فعلی، مبلغی است که واحـد گزارشگر به طور منطقی لازم است برای تسویه تعهد یا انتقال به شخص ثالث در تاریخ صورت وضعیت مالی پرداخت کند. تسویه یا انتقال تعهد در تاریخ صورت وضعیت مالی اغلب ناممکن یا غیر اقتصادی است. با این‌حال، برآورد مبلغی که واحد گزارشگر به طور منطقی لازم است برای تسویه یا انتقال تعهد پرداخت کند، بهترین برآورد از مخارج لازم برای تسویه تعهد فعلی در تاریخ صورت وضعیت مالی است.
۳۷ . نتایج و آثار مالی رویدادها، از طریق قضاوت مدیریت واحـد گزارشگر باتوجه به تجربیات گذشته درمورد رویدادهای مشابه و در بعضی موارد، گزارش کارشناسان مستقل برآورد می شود. شواهد موردنظر شامل شواهد بیشتری است که از طریق رویدادهای پس از تاریخ گزارشگری در دسترس قرار می‌گیرد.
۳۸ . نحوه برخورد با ابهام حاکم بر شناسایی ذخیره، به شرایط مرتبط با آن بستگی دارد. چنانچه ذخیره‌ای که اندازه‌گیری می شود مربوط به اقلام متعددی باشد، تعهد از طریق تعیین وزن هر یک از پیامدهای ممکن با توجه به احتمال وقوع آنها برآورد می شود. این روش آماری برآورد، ”ارزش مورد انتظار“ نامیده می شود. بنابراین، مبلغ ذخیره به تناسب میزان احتمال وقوع زیان، به عنوان مثال ۶۰ درصد یا ۹۰ درصد، متفاوت خواهد بود. هنگامی که پیامدهای احتمالی دارای یک دامنه پیوسته است و احتمال وقوع هر رویداد در این دامنه مشابه سایر رویدادهاست، نقطه میانی این دامنه به عنوان ذخیره برآوردی مدنظر قرار می گیرد.
۳۹ . اگر ذخیره‌ای که اندازه‌گیری می‌شود مربوط به یک قلم باشد، محتمل‌ترین پیامد می‌تواند همان بهترین برآورد باشد. اما در این موارد نیز باید سایر پیامدهای ممکن که می‌تواند منجر به کاهش یا افزایش برآورد گردد در نظر گرفته شود.
مثال: یک واحد تجهیزات پزشکی دولتی اسکنرهای خود را همراه با ضمانت شش ماهه بابت رفع هرگونه عیب و نقص ناشی از تولید که طی شش‌ماه بعد از خرید آشکار می‌شود، به بیمارستان ها و مراکز درمانی به فروش می رساند. چنانچه عیب و نقص کشف شده در تمام محصولات فروش رفته جزئی باشد، هزینه رفع آن معادل یک میلیون ریال خواهد بود و اگر عیب و نقص کشف شده در تمام محصولات فروش رفته عمده باشد، هزینه رفع آن معادل چهار میلیون ریال خواهد بود. تجربیات گذشته و انتظارات آتی واحد تجهیزات پزشکی حاکی از آن است که در سال آینده، ۷۵ درصد محصولات فروش رفته فاقد عیب و نقص، ۲۰ درصد دارای عیب و نقص جزئی و ۵ درصد نیز دارای عیب و نقص عمده خواهد بود. براساس الزامات بند ۲۳، واحد فوق احتمال خروج منابع بابت تعهدات مربوط به ضمانت محصولات را به طور کلی ارزیابی می کند.
ارزش مورد انتظار هزینه رفع عیب و نقص محصولات به شرح زیر است:
۰۰۰ر۴۰۰ = (۴ میلیون ۵%) + (۱ میلیون ۲۰%) + (صفر Í ۷۵%)
ریسک و عدم اطمینان
۴۰ . باید ریسک و عدم اطمینان حاکم بر بسیاری از رویدادها و شرایط برای دستیابی به بهترین برآورد ذخیره درنظر گرفته شود.
۴۱ . ریسک بیانگر تغییر‌پذیری نتایج است و تعدیل ریسک ممکن است مبلغ بدهی را افزایش دهد. درشرایط عدم اطمینان، برای پرهیز از بیش‌نمایی درآمدها یا دارایی ها و کم نمایی هزینه‌ها یا بدهی ها، رعایت احتیاط در انجام قضاوت لازم است. با این‌حال، وجود عدم اطمینان، ایجاد ذخایر اضافی یا بیش‌نمایی بدهی ها را توجیه نمی کند. به عنوان مثال، چنانچه هزینه‌های یک پیامد نامساعد خاص به صورت محتاطانه برآورد شود، میزان احتمال آن نباید بیش از واقع درنظر گرفته شود. باید مراقب بود تا از تعدیل مضاعف بابت ریسک و عدم اطمینان و درنتیجه بیش‌نمایی ذخیره اجتناب شود.
ارزش فعلی
۴۲ . هنگامی که اثر ارزش زمانی پول با اهمیت است، مبلغ ذخیره باید معادل ارزش فعلی مخارج مورد انتظار برای تسویه تعهد باشد.
۴۳ . با توجه به مشکلات عملی تعیین نرخ های تنزیل متفاوت و به‌منظور ایجاد یکنواختی در شیوه محاسبه ارزش فعلی بدهی بلندمدت، توصیه می‌شود از نرخ بازده بدون ریسک، مانند نرخ سود سپرده‌های سرمایه‌گذاری بلندمدت بانکی یا نرخ اوراق مشارکت دولتی، استفاده شود.
رویدادهای آتی
۴۴ . اگر شواهد عینی کافی وجود داشته باشـد که رویدادهای آتی مؤثـر برمبلغ مورد نیاز برای تسویـه تعهد، رخ خواهد داد، این رویدادها باید در تعیین مبلغ ذخیره در نظرگرفته شود.
۴۵ . رویدادهای آتی مورد انتظار ممکن است در اندازه‌گیری ذخایر اهمیت ویژه‌ای داشته باشد. برای نمونه، ممکن است این اعتقاد وجود داشته باشد که مخارج برچیدن یک کارگاه در پایان عمر آن به‌دلیل تصویب یک قانون جدید یا تغییرات آتی فناوری برچیدن، کاهش یابد. در این حالت، مبلغ ذخیره با توجه به تمام شواهد موجود در مورد تصویب قانون جدید یا فناوری قابل دسترس در زمان برچیدن، برآورد می‌شود.
واگذاری مورد انتظار دارایی ها
۴۶ . سود ناشی از واگذاری مورد انتظار دارایی ها نباید در اندازه‌گیری ذخیره در نظر گرفته شود.
۴۷ . سود ناشی از واگذاری مورد انتظار دارایی ها در اندازه‌گیری ذخیره درنظر گرفته نمی شود، حتی اگر واگذاری مورد انتظار رابطه نزدیکی با رویدادی داشته باشد که منجر به ایجاد ذخیره می شود. واحـد گزارشگر سود ناشی از واگذاری مورد انتظار دارایی ها را در زمان تعیین شده مطابق استاندارد حسابداری بخش عمومی مرتبط با دارایی مورد نظر شناسایی می کند.
جبران مخارج
۴۸ . چنانچه انتظار رود تمام یا بخشی از مخارج مورد نیاز برای تسویه ذخیره توسط شخص دیگری جبران شود، این مبلغ تنها زمانی به عنوان یک دارایی جداگانه شناسایی می شود که ایفای تعهد جبران توسط شخص دیگر تقریباً قطعی باشد. مبلغ شناسایی شده برای جبران مخارج نباید بیش از مبلغ ذخیره باشد.
۴۹ . هزینه مرتبط با یک ذخیره را می‌توان به کسر مبلغ شناسایی شده برای جبران مخارج در صورت تغییرات در وضعیت مالی ارائه کرد.
۵۰ . در برخی موارد ممکن است تمام یا بخشی از مخارج مورد نیاز برای تسویه ذخیره، توسط شخص ثالثی پرداخت شود (برای نمونه، از طریق قراردادهای بیمه، تضمین جبران خسارت یا ضمانت فروشنده).
۵۱ . در بیشتر موارد، پرداخت تمام مبلغ موردنظر به عهده واحـد گزارشگر است به‌گونه‌ای که اگر شخص ثالث به هر دلیل تعهد خود را ایفا نکند، واحـد گزارشگر باید کل مبلغ را تسویه کند. در چنین وضعیتی، برای کل مبلغ بدهی ذخیره شناسایی می شود و مخارج قابل جبران توسط شخص ثالث تنها زمانی به عنوان یک دارایی جداگانه شناسایی می شود که جبران آن پس از تسویه تعهد توسط واحـد گزارشگر تقریباً قطعی باشد.
۵۲ . در برخی موارد، واحد گزارشگر درصورت قصور شخص ثالث در پرداخت مخارج موردنظر، متعهد به پرداخت آن نخواهد بود و در نتیجه ذخیره‌ای از این بابت شناسایی نمی کند.
تغییر ذخایر
۵۳ . ذخایر باید در پایان هردوره مالی بررسی و برای نشان‌دادن بهترین برآورد جاری تعدیل شود. هرگاه خروج منابع دارای منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی برای تسویه تعهد، دیگر محتمل نباشد، ذخیره باید برگشت داده شود.
۵۴ . درمواردی که برای تعیین مبلغ ذخیره از تنزیل استفاده می‌شود، مبلغ دفتری ذخیره در هر دوره با گذشت زمان افزایش می یابد. این افزایش به عنوان هزینه مالی شناسایی می شود.
استفاده از ذخایر
۵۵ . ذخیره باید تنها برای مخارجی استفاده شود که در اصل برای آن شناسایی شده است.
۵۶ . تنها مخارجی که با ذخیره اولیه مرتبط است از آن کسر می شود. کسر مخارج از ذخیره‌ای که در ابتدا با هدف دیگری شناسایی شده است باعث می شود تا آثار دو رویداد متفاوت پنهان بماند.
به کارگیری قواعد شناخت و اندازه‌گیری
کاهش در ارزش خالص آتی
۵۷ . بابت کاهش در ارزش خالص آتی نباید ذخیره‌ای شناسایی شود.
۵۸ . کاهش در ارزش خالص آتی با تعریف بدهی ارائه‌شده در بند ۹ مطابقت ندارد و حائز معیارهای کلی شناخت ذخایر مندرج در بند ۱۳ نمی‌باشد.
۵۹ . وقوع کاهش در ارزش خالص آتی ممکن است بیانگر کاهش ارزش برخی دارایی ها باشد. واحـد گزارشگر لازم است موضوع کاهش ارزش این دارایی ها را مورد توجه قرار دهد.
قراردادهای زیان بار
۶۰ . در صورتی که واحـد گزارشگر قرارداد زیان بار داشته باشد، تعهد فعلی مربوط به زیان قرارداد باید به عنوان ذخیره شناسایی شود.
۶۱ . بسیاری از قراردادها، نظیر بعضی از سفارشات خرید عادی را می توان بدون پرداخت خسـارت بـه طـرف قـرارداد فسخ کـرد و بنابـراین بابت آنهـا تعهـدی وجـود نـدارد. اما در مورد قـراردادهـایی که هم حقـوق و هم تعهداتی بـرای طرفیـن قـرارداد ایجـاد می کنـد، هرگاه رویدادهایی موجب زیان بـار شـدن قرارداد شود، چنین قراردادی در دامنه کاربرد این استاندارد قرار می گیرد و یک بدهی وجود دارد که شناسایی می شود.
۶۲ . طبق این استاندارد، قرارداد زیانبار قراردادی است که مخارج غیرقابل‌اجتناب برای ایفای تعهدات ناشی از قرارداد بیش از منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی مورد انتظار آن قرارداد باشد. مخارج غیرقابل اجتناب قرارداد عبارت از حداقل خالص مخارج خروج از قرارداد یعنی اقل ”زیان ناشی از اجرای قرارداد“ و”مخارج جبران خسارت ناشی از ترک قرارداد“ است.
۶۳ . قبل از ایجاد ذخیره برای یک قرارداد زیانبار، واحـد گزارشگر زیان کاهش ارزش دارایی های اختصاص یافته به آن قرارداد را شناسایی می کند.
تجدید ساختار
۶۴ . در بخش عمومی ممکن است تجدید ساختار در هر یک از سطوح واحـد گزارشگر رخ دهد. موارد زیر، نمونه‌هایی از رویدادهایی است که می تواند مشمول تعریف تجدید ساختار باشد:
الف. واگذاری یا خاتمه یک فعالیت یا خدمت؛
ب . بستن مکان فعالیت یا خدمت در یک کشور یا منطقه یا تغییر مکان فعالیت ها یا خدمات از یک کشور یا منطقه به کشور یا منطقه دیگر؛
پ . تغییر ساختار مدیریت، برای نمونه، حذف یک لایه از مدیریت یا واحد ارائه خدمات؛
ت . تجدید سازمان اساسی که اثر با اهمیتی بر ماهیت و محور عملیات واحـد گزارشگر دارد.
۶۵ . برای مخارج تجدید ساختار تنها در صورتی ذخیره شناسایی می شود که معیارهای عمومی شناخت ذخایر مندرج در بند ۱۳ احراز شود. بندهای ۶۶ تا ۷۶ چگونگی به کارگیری معیارهای عمومی شناخت در مورد تجدید ساختار را توصیف می کند.
۶۶ . تعهد عرفی در مورد تجدید ساختار تنها زمانی رخ می دهد که واحـد گزارشگر:
الف. طرح تفصیلی مصوب برای تجدید ساختار داشته باشد که حداقل موارد زیر در آن مشخص شده باشد، در بخش عمومی ممکن است تجدید ساختار در سطح کل دولت، وزارتخانه‌ها یا ادارات رخ دهد: - تمام یا بخشی از فعالیت یا واحد اجرایی مورد نظر؛
- مکان های اصلی متاثر از تجدید ساختار؛
- محل خدمت، پست سازمانی و تعداد تقریبی کارکنانی که برای خاتمه خدمت آنها مزایایی پرداخت خواهد شد؛
- مخارجی که تحمل خواهد شد؛
- زمان اجرای طرح؛
ب . با شروع اجرای طرح یا اعلام ویژگی های اصلی آن به اشخاصی که از آن متاثر می شوند، در آنها انتظاری به جا ایجاد کند که تجدید ساختار انجام خواهد شد.
۶۷ . شواهد لازم مبنی براینکه واحـد گزارشگر اجرای طرح تجدید ساختار را آغاز نموده است، از طریق مواردی همچون اعلام عمومی ویژگی های اصلی طرح، فروش یا انتقال دارایی ها، اعلام قصد فسخ اجاره‌ها و یا تدوین اقدامات جایگزین برای استفاده‌کنندگان خدمات فراهم می شود. اعلام عمومی یک طرح تفصیلی برای تجدید ساختار تنها در صورتی تعهد عرفی برای تجدید ساختار ایجاد می‌کند که با جزئیات کامل و به روشی صورت گیرد تا انتظاری بجا مبنی بر انجام تجدید ساختار توسط واحـد گزارشگر، در اشخاص دیگر از قبیل استفاده‌کنندگان از خدمات، تأمین کنندگان و کارکنان (یا نمایندگان آنها) ایجاد کند.
۶۸ . اعلام یک طرح به اشخاص متاثر از آن، در صورتی موجب تعهد عرفی می شود که برنامه‌ریزی آن در اسرع وقت انجام شود و تکمیل آن در یک چارچوب زمانی صورت گیرد، به طوری که ایجاد تغییر با اهمیت در آن غیرمحتمل باشد. در صورت پیش‌بینی تأخیر طولانی در شروع تجدید ساختار یا طولانی شدن غیرمعقول مدت تجدید ساختار، بعید است طرح مذکور در اشخاص دیگر انتظاری به جا ایجاد کند که واحـد گزارشگر هنوز به تجدید ساختار متعهد می باشد، زیرا طولانی شدن مدت فرصتی برای واحـد گزارشگر جهت تغییر طرح هایش فراهم می کند.
۶۹ . تصمیم مدیریت یا مراجع ذیصلاح برای تجدید ساختار قبل از پایان دوره مالی، موجب تعهد عرفی در تـاریـخ صورت وضعیت مالی نمی شـود، مگر اینکـه واحـد گزارشگر قبـل از تاریخ صورت وضعیت مالی:
الف. طرح تجدید ساختار را شروع کرده باشد؛
ب . ویژگی های اصلی طرح را به اشخاص متأثر از آن به‌گونه‌ای اعلام کرده باشد که در آنها انتظاری به جا مبنی بر انجام تجدید ساختار توسط واحـد گزارشگر به وجود آید.
در بعضی موارد واحـد گزارشگر تنها بعد از تاریخ صورت وضعیت مالی اجرای طرح تجدید ساختار را آغاز می کند، یا ویژگی های اصلی آن را برای اشخاص متأثر از آن اعلام می نماید. در این شرایط اگر تجدید ساختار با اهمیت باشد و عدم افشای آن بر ایفای وظیفه پاسخگویی مدیران یا تصمیم‌گیری استفاده‌کنندگان برمبنای صورت های مالی تأثیر گذارد، طبق استاندارد حسابداری بخش عمومی شماره ۱۴ با عنوان رویدادهای پس از تاریخ گزارشگری، افشای آن ضروری است.
۷۰ . اگر چـه تعهد عرفی تنهـا از طریق تصمیم مدیریت یا مراجع ذیصلاح ایجـاد نمی شـود، امـا ممکن است سایر رویدادهای گذشته، همراه چنین تصمیمی، موجب ایجاد تعهد شـود. برای نمونـه، نتایج مذاکره با نماینده کارکنان برای مزایای پایان‌خدمت یا مذاکره با خریداران در مورد فروش یا انتقال یک بخش عملیاتی ممکن است منوط به تصویب مدیریت یا مراجع ذیصلاح باشد. پس از تصویب و اعلام به اشخاص دیگر، واحـد گزارشگر در صورت احراز شرایط مندرج در بند ۶۶، تعهد عرفی برای تجدید ساختار دارد.
فروش یا انتقال فعالیت
۷۱ . تصمیم فروش یا انتقال تمام یا بخشی از یک فعالیت، هیچ‌گونه تعهدی ایجاد نمی‌کند مگر اینکه واحـد گزارشگر به موجب یک قرارداد یا توافق الزام‌آور ملزم به فروش یا انتقال باشد.
۷۲ . حتی زمانی که یک واحـد گزارشگر تصمیم به فروش بخشی از یک فعالیت دارد و آن را به عموم اعلام می نماید، آن تصمیم به عنوان تعهد فروش تلقی نمی شود مگر آنکه خریدار، مشخص و قرارداد فروش الزام‌آور منعقد شده باشد. مادامی که قرارداد فروش الزام‌آور وجود نداشته باشد، واحـد گزارشگر قادر خواهد بود نظرش را تغییر دهد و چنانچه نتواند خریداری با شرایط قابل قبول بیابد، مجبور است راهکارهای دیگری را در نظر بگیرد. هنگامی که فروش یا انتقال یک فعالیت به عنوان بخشی از تجدید ساختار در نظر گرفته شود، دارایی های آن فعالیت از نظر کاهش ارزش بررسی می‌شود. اگر فروش، تنها بخشی از تجدید ساختار تلقی شود، تعهد عرفی ممکن است از سایر بخش های تجدید ساختار ناشی شود قبل از آنکه قرارداد فروش الزام‌آور منعقد گردد.
۷۳ . تجدید ساختار در بخش عمومی غالباً مستلزم انتقال فعالیت از یک واحد تحت کنترل به واحد تحت کنترل دیگر است و ممکن است به ارزش اسمی یا ارزش صفر انتقال انجام شود. این انتقالات معمولاً به واسطه یک حکم قانونی انجام می‌شود و نیازمند توافقات الزام‌آور نیست. تعهد فقط زمانی ایجاد می‌شود که یک توافق الزام‌آور موجود باشد. اگر انتقال منجر به شناسایی ذخیره نشود، ممکن است معامله برنامه‌ریزی شده، مستلزم شناخت باشد.
ذخایر تجدید ساختار
۷۴ . ذخیره تجدید ساختار باید تنها شامل مخارج مستقیم ناشی از تجدید ساختار باشد یعنی آن مخارجی که هم برای تجدید ساختار ضروری است و هم به فعالیت های جاری واحـد گزارشگر مربوط نباشد.
۷۵ . ذخیره تجدید ساختار شامل مخارجی نظیر موارد زیر نیست:
الف. بازآموزی یا جابه جایی کارکنان دائم؛
ب . سرمایه‌گذاری در سیستم ها و شبکه‌های توزیعی جدید.
این مخارج با اداره فعالیت های واحد گزارشگر در آینده مرتبط است و بدهی ناشی از تجدید ساختار در تاریخ صورت وضعیت مالی نیست. چنین مخارجی مستقل از تجدید ساختار شناسایی می شود.
۷۶ . سود حاصل از واگذاری دارایی ها در اندازه‌گیری ذخیره تجدید ساختار در نظر گرفته نمی شود، حتی اگر فروش دارایی ها بخشی از تجدید ساختار تلقی شود.
افشا
۷۷ . واحد گزارشگر باید برای هر طبقه از ذخایر، موارد زیر را افشا کند:
الف. مبلغ دفتری ابتدا و پایان دوره؛
ب . ذخایر ایجاد شده طی دوره، شامل افزایش ذخایر موجود؛
پ . مبالغ استفاده شده (مخارج تأمین شده از محل ذخیره) طی دوره؛
ت . مبالغ استفاده نشده برگشتی طی دوره؛
ث . افزایش مبالغ تنزیل شده طی دوره ناشی از گذشت زمان و اثر هرگونه تغییر در نرخ تنزیل.
ارائه اطلاعات مقایسه‌ای الزامی نیست.
۷۸ . واحـد گزارشگر باید برای هر طبقه از ذخایر، موارد زیر را نیز افشا کند:
الف. شرح مختصری از ماهیت تعهد و زمان‌بندی مورد انتظار برای خروج منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی؛
ب . موارد ابهام مربوط به مبلغ یا زمان‌بندی خروج منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی و درصورت ضرورت، افشای کافی درمورد مفروضات اصلی مربوط به رویدادهای آتی؛
پ . مبلغ مخارج قابل جبران و دارایی شناسایی شده بابت جبران این مخارج.
۷۹ . در صورتی که واحـد گزارشگر ذخایر ایجاد شده برای مزایای اجتماعی خود را (که در ازای آن به طور مستقیم از استفاده‌کنندگان مزایای مزبور مابه‌ازایی تقریباً معادل دریافت نمی‌شود) افشا کند، باید موارد افشا مورد نظر در بندهای ۷۷ و ۷۸ را رعایت نماید.
۸۰ . واحـد گزارشگر باید برای هر طبقه از بدهی های احتمالی در تاریخ صورت وضعیت مالی، شرح مختصری از ماهیت بدهی احتمالی و موارد زیر را در صورت امکان افشا کند، مگر اینکه امکان هرگونه خروج منابع برای تسویه بعید باشد :
الف. برآورد اثر مالی آن که طبق بندهای ۳۵ تا ۴۷ اندازه‌گیری شده است؛
ب . موارد ابهام مربوط به مبلغ یا زمان‌بندی خروج منابع؛
پ . امکان هرگونه جبران مخارج.
۸۱ . در تعیین اینکه کدام ذخایر یا بدهی های احتمالی می تواند یک طبقه را تشکیل‌دهد، لازم است ماهیت این اقلام آنچنان مشابه باشد که با افشای آن در یک طبقه، رعایت الزامات بندهای ۷۸ (الف) و (ب) و ۸۰ (الف) و (ب) امکان‌پذیر باشد. بنابراین، ممکن است ارائه مبالغ ذخیره مربوط به ضمانت محصولات متفاوت در یک طبقه مناسب باشد، اما ارائه مبالغ مربوط به ضمانت‌نامه‌های عادی و مبالغی که موکول به مشخص شدن نتایج اقدامات قانونی است، در یک طبقه، مناسب نباشد.
۸۲ . چنانچـه ذخیـره و بدهی احتمالی از شرایط یکسانی ناشـی شـود، واحـد گزارشگر موارد مقرر در بندهای ۷۷ تا ۸۰ را به‌گونـه‌ای افشـا می کند که ارتبـاط بین ذخیـره و بدهی احتمالی را نشـان دهد.
۸۳ . چنانچه ورود منافع اقتصادی یا توان خدمت‌رسانی محتمل باشد، واحـد گزارشگر باید شرح مختصری از ماهیت دارایی های احتمالی در تاریخ صورت وضعیت مالی و در صورت امکان، برآوردی از اثر مالی آنها که با استفاده از اصول مربوط به ذخایر مطابق بندهای ۳۵ تا ۴۷ اندازه‌گیری شده‌اند را افشا نماید.
۸۴ . این نکته مهم است که دارایی های احتمالی به‌گونه‌ای افشا گردد که از ارائه علائم گمراه‌کننده درمورد احتمال ایجاد درآمد جلوگیری شود.
۸۵ . الزامات افشای بند ۸۳ دارایی های احتمالی حاصل از هر دو نوع عملیات مبادله‌ای و غیرمبادله‌ای را دربرمی‌گیرد. وجود یک دارایی احتمالی در رابطه با درآمدهای مالیاتی منوط به تفسیر رویداد مشمول مالیات است. تعیین رویداد مشمول مالیات برای درآمدهای مالیاتی و کاربردهای بالقوه آن برای افشا دارایی های نامشهود مرتبط با درآمد مالیاتی باید به عنوان یک بخش از پروژه جداگانه درآمدهای غیرمبادله‌ای بررسی شود.
۸۶ . چنانچه افشای اطلاعات مقرر در بندهای ۸۰ و ۸۳ عملی نباشد، این واقعیت باید بیان شود.
۸۷ . در موارد بسیار نادر، افشای تمام یا بخشی از اطلاعات مقرر در بندهای ۷۷ تا ۸۳ درخصوص ذخیره، بدهی احتمالی یا دارایی احتمالی مربوط به دعاوی له یا علیه واحد گزارشگر ممکن است به موقعیت واحد گزارشگر لطمه‌ای جدی وارد کند. در چنین مواردی، لازم نیست واحد گزارشگر اطلاعات یاد شده را افشا کند، اما باید ماهیت کلی این دعاوی را همراه با دلیل عدم افشای اطلاعات بیان کند.
تاریخ اجرا
۸۸ . الزامات این استاندارد حسابداری درمورد کلیه صورت های مالی که دوره مالی آنها از اول فروردین ۱۳۹۵ و بعد از آن شروع می شود، لازم الاجراست
اطلاعات این نوشته
شما میتوانید در صورت تمایل این پست را در شبکه های اجتماعی خود بازنشر دهید .
نظرات ارزشمند شما در هایســـود
بدون دیدگاه برای پست " استاندارد حسابداری بخش عمومی شماره 8 | ذخایر، بدهی های احتمالی و دارایی های احتمالی "
