فصل دوم – مدت کار
ماده ۱۱ – ساعات کار کارگران در کارگاه‌ها جز در موارد مذکور در این قانون نباید از هشت ساعت در شبانه‌روز و چهل و هشت ساعت در هفته تجاوز نماید . مقصود از ساعات کار مدتی است که کارگر به منظور انجام کار در اختیار کارفرما می‌باشد و اوقات استراحت و صرف غذا جزء ساعات کار محسوب نمی‌شود.
تبصره ۱ – انواع کارهای سخت و زیان‌آوری که ایجاب می‌کند کارگر کمتر از هشت ساعت در شبانه‌روز کار کند طبق آیین‌نامه مخصوص تعیین‌خواهد شد.
تبصره ۲ – کارفرما می‌تواند ساعات کار را در بعضی از روزهای هفته کمتر از هشت ساعت تعیین کند و در سایر روزهای هفته ساعات کار را اضافه نماید مشروط بر این که ساعات کار از نه ساعت در شبانه‌روز و چهل و هشت ساعات در هفته تجاوز نماید.
تبصره ۳ – در مورد کار نوبتی ممکن است ساعات کار از هشت ساعت در شبانه روز و چهل و هشت ساعت در هفته تجاوز نماید مشروط بر آن که جمع ساعات کار در چهار هفته متوالی کار از ۱۹۲ ساعت تجاوز ننماید.
ماده ۱۲ – کار اضافی با موافقت طرفین و رعایت شرایط زیر مجاز خواهد بود.
برای هر ساعت کار اضافی باید سی و پنج درصد اضافه بر مزد هر ساعت کار به کارگرپرداخت شود..۱
. ۲. کار اضافی نباید از چهار ساعت در روز تجاوز نماید
. ۳. در مورد کارهای سخت و زیان‌آور کار اضافی ممنوع است
تبصره – ارجاع هر گونه کار اضافی به کارگران کمتر از شانزده سال ممنوع است.
ماده ۱۳ – در صورت بروز حادثه و یا لزوم تعمیرات ضروری در کارگاه و ماشینها و همچنین در موارد پیش‌آمده قوه قهریه (فرس‌ماژور) کارفرما می‌تواند استثناء تمام یا قسمتی از کارگران را برای کار اضافی با پرداخت اضافه‌کار مقرر در ماده ۱۲نگاهدارد.
اطلاعات این نوشته
شما میتوانید در صورت تمایل این پست را در شبکه های اجتماعی خود بازنشر دهید .
