فصل پنجم – مزد و حقوق
ماده ۲۱ – مزد یا حقوق باید در آخر هفته یا آخر هر پانزده روز در روز غیر تعطیل در کارگاه به کارگر پرداخت شود.
تبصره ۱ – چنانچه قسمتی از مزد یا حقوق به صورت غیر نقدی باشد نحوه تحویل آن با موافقت طرفین خواهد بود.
تبصره ۲ – مزد کارگری که در تمام مدت به طور نوبتی کار می‌کند ده درصد بیش از مزد کارگر غیر نوبتی مشابه خواهد بود.
تبصره ۳ – فقط به کارگران غیر نوبتی برای هر ساعت کار در شب (بین ساعات ۲۲ و ششصبح) سی و پنج درصد بر مزد کارگر عادی تعلق خواهد گرفت.
ماده ۲۲ – حداقل مزد کارگر عادی با توجه به حوائج ضروری و هزینه زندگی در نقاط مختلف کشور باید طوری باشد که تأمین زندگی یک مرد و یک زن و دو فرزند را بنماید.
حداقل مزد در نقاط مختلف کشور و یا برای صنایع مختلف هر دو سال یک بار توسط هیأتی مرکب از نمایندگان دولت و کارفرما و کارگر طبق آیین‌نامه‌خاصی پیشنهاد می‌شود پس از تأیید وزارت کار و تصویب شورای عالی کار به موقع اجرا گذارده خواهد شد. مادامکه حداقل مزد جدید تعیین نشده حداقل مزد سابق به اعتبار خود باقی خواهد بود.
تبصره – کارفرمایان مکلفند مشاغل مختلفه کارگاه خود را از نظر مزد طبقه‌بندی نمایند.
ماده ۲۳ – مزد کارگر زن و کارگر مرد برای کار مساوی یکسان است.
ماده ۲۴ – مزد کارگران در عداد دیون ممتازه کارفرما بوده و باید قبل از سایر قروض حتی دیون مالیاتی تأمین و پرداخت شود. در مقابل دیون کارگر نمی‌توان بیش از یک‌چهارم مزد او را توقیف کرد همچنین کارگر نمی‌تواند بیش از یک‌چهارم مزد خود را در مقابل هر گونه بدهی حواله نماید مگر در مورد بدهی راجع به خرید اجناس ضروری زندگی که از شرکتهای تعاونی خریداری نموده باشد نفقه و کسوه افراد واجب‌النفقه کارگر از قاعده فوق مستثنی بوده و تابع مقررات قانون مدنی می‌باشد.
اطلاعات این نوشته
شما میتوانید در صورت تمایل این پست را در شبکه های اجتماعی خود بازنشر دهید .
